Als ik het even niet meer weet ,
Als ik zelf mijn eigen identiteit vergeet.
En als ik denk dat alles tegenzit.
Wie slaat zijn armen dan even om me heen ?

Als het licht niet meer het hart bereikt en de liefde het lichaam niet meer vervult .
Zal er iemand zijn die het licht terug doet branden ? Of wordt het licht alleen maar minder fel?

Als het lichaam stram en stijf wordt en ik jou niet meer herken. Laat jij dan mij voelen wat warmte is ?
Mijn handen in jou handen. Schouder aan schouder. Een kalme , lieve stem. Die mij troost biedt.

Als ik het even niet meer weet .
Als ik denk dat alles tegenzit.
Is er iemand die mij die warmte van de zon terug laat voelen ? Mij even meeneemt naar buiten . Want ook daar weet ik de weg niet meer.
Is er iemand die mij de wind op mijn huid laat voelen, zoals ik vroeger met mijn haren in de wind de vers lucht ging opsnuiven . De warmte van de zon mijn gezicht beschijnt en spontaan verschijnt de glimlach.

Als ik het even niet meer weet ?
En ik ben woedend omdat ik het niet meer weet laat mij razen. Maar laat mij voelen dat je er bent.
Ben ik ontroostbaar. Wil je dan mijn hand vasthoude? Laat mij huilen , laat me even ontroostbaar zijn . Zeg even niks . Maar geef mij gewoon liefde zonder mij te veroordelen... . Ook ik was ooit jong.