Nu meer dan ooit...
Nu meer dan ooit…
Halverwege het einde, verloren uren,
afwachtend beroeren, het wit aanraken.
Ik heb je nodig, geen tijd te verliezen,
de laatste golven bedekt door kunstsneeuw.
Ogen opgeblonken onder wollen vensters,
we kijken wel maar lijken niet te beseffen.
Een kleine trommelaar kraakt noten,
staart wezenloos in het luchtledige.
Dagen gaan voorbij, zonder, bijzonder,
zowel ’s morgens als ’s avonds.
Handschoenen, warme sjaal
en niemand om mee te dansen.
Dikke vlokken sissend op het open vuur,
we komen eraan, we komen eraan.
Ik zie drie schepen, braadworsten
en kleine glaasjes vol warmte.
De eerste tekenen van december
zijn reeds uitgewist en verdwenen.
De kortste dag lijkt morgen alweer vergeten,
maar onder een grijsgrauw verleden
kan ik geen dag zonder je.
We maken ons op voor een geboorte
meeuwen en hoogwater.
Volgzaam zorgzaam en langzaam,
welkom…
esteban 21 december 2021
Reacties op dit gedicht
| *maantje*: | Woensdag, december 22, 2021 23:08 |
| xxx | |
| ILse Bruintjes: | Dinsdag, december 21, 2021 22:18 |
| mooi | |
| september: | Dinsdag, december 21, 2021 19:46 |
| Zo prachtig Esteban. Intens mooi als een reis van beelden en gevoel neem je de lezer mee. In mijn geval verrukt over de zeggingskracht van je gedicht, de inhoud en de laatste zin als sterke uitsmijter een verzuchting is. Hoe mooi. Liefs | |
| Dasje (lucky): | Dinsdag, december 21, 2021 12:28 |
| Elke strofe brengt beelden en gevoel! Zo intens mooi! Elk gedicht van jou is een geschenk liefs, Dasje |
|
| teun hoek: | Dinsdag, december 21, 2021 10:10 |
| warmte toe gezwaaid. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 december 2021 | ||
| Thema's: | ||