Met een betraand gezicht loop je weg..
je blik zo boos maar je ogen kwetsbaar..
Ik ren achter je aan en grijp je arm..
praat tegen me lieverd..
Je kijkt me aan en een knoopt vormt zich..
mijn maag voelt als beton.
Je moeder? Vraag ik.
je knikt en wendt je weer af..
Mijn emoties grijpen me en ik schreeuw..
wat is er aan de hand?
Ik schud je door elkaar maar je kijkt me niet aan..
je tranen biggelen over je wangen heen..
Ze heeft kanker fluister je zacht..
ik raak verstijft en stamel maar wat..
Je kijkt me aan met je blauwe waterige ogen..
we vinden elkaars blik en storten in elkaar.
Mijn shirt wordt nat van je tranen en ik ril..
verwarrend maar intens verbonden.
Ik begin te huilen en wrijf over je rug heen.

Ineens zie ik de boze blik van mijn moeder..
die mij terug trekt in de realiteit..
We zijn niet meer samen..
sterker nog we hebben elkaar jaren niet gezien.
Het voelt niet zo.
Door mijn moeder haar bezorgde boze blik,
herinner ik de pijn die jij me bracht.
Je laat me los en kijkt me aan..
ik verlies mezelf in je ogen.
De wereld en het verleden bestaan even niet.

Je draait je om naar mijn moeder..
je geeft een kus en drukt haar knoopje aan.
Sorry stamel je uit.
Mijn moeder verteld je hoeveel pijn je hebt bezorgd..
grijpt mijn arm en sleurt me mee.
Ik kijk naar je terwijl ik steeds verder van je ga..
je staat er verloren en triest bij.
Mijn hart schreeuwt.

Mijn verlangen zijn te sterk en ik ruk mij los..
rennend met twee stappen tegelijk..
Dender ik over de trappen naar beneden.
Ik stort in je armen en voel de lippen op de mijne..
een zoute maar zoete zoen.
We huilen en zoenen in het gedimde licht..
trekkend aan onze kleding lopen we naar achteren..
Je kijkt me aan en fluistert: ik hou van je.
mijn hart springt en ik fluister terug ik ook van jou.

Je smijt me hard maar liefdevol de wc in..
ik scheur de kleding van je lijf.
Zoenend verzeelt met zoute tranen..
betreed je mij en ik kreun..
Het leven is te kort om dit te laten gaan.