rust.
Rust.
Zoals een steen
omhoog geworpen
in hoogst bereik even in rust
dan weer terug-
valt in haar zwaarte
zo weer d’aarde herkenbaar kust,
zo zou ik even
willen zweven
In ruststand op dat hoogtepunt.
Even die ruimte
dan benutten
mij in dat hoogtezicht gegund.
Met de scherpte
van arendsogen, die
waarneembaar elk détail registreert.
Het wonder van de
schepping willen proeven
dat de aarde op mensniveau camoufleert.
Mij op die afstand
vrij en veilig voelend
elk beeld vanuit dat perspectief
indrink, een helder
geheel verkrijgend
vanuit dat zwevende gerief.
th
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zondag, januari 02, 2022 20:06 |
| Mooi | |
| Dasje (lucky): | Zondag, januari 02, 2022 17:49 |
| Grenzenloze vrijheid... |
|
| Hans Winter: | Zondag, januari 02, 2022 15:24 |
| was je nog jong, dan zou natuurlijk een duo parachute sprong zo’n hoog bijzonder zicht in volle pracht laten zien. groetje, hans |
|
| M-Rose: | Zondag, januari 02, 2022 11:13 |
| Dat zwevende gerief rust soms op de zondag even uit |
|
| Anneke Bakker: | Zondag, januari 02, 2022 10:13 |
| Ik wens je sterke vleugels Teun om al dit moois te kunnen dragen . En een mooie zondag. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: teun hoek |  
|
|
| Gecontroleerd door: teun hoek | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2022 | ||
| Thema's: | ||