Verzet ik mijn zinnen
dans dwars in niet weten
een nulpunt te beginnen

noordenwind bomen strijkt
zonder tijd of eeuwig lijkt
niets wat het is, dit verlangen

derwisj bries innig te vangen
verzet ik de klok en de zin in
chocoladepudding als ontbijt

sleutel op moment suprême kwijt
eindetranen huilen aan 't begin
het perpetuum ook klaterlacht

grote ogen, blijft verwondering
verzet je zinnen zoals het belieft
leef dicht, dichterbij wereldzin

winterwandel waar open ligt
tijdige terugkeer naar droom
binnenin, dans mijmeren voluit

waar hart zacht kompas is
verzetten vanzelf de zinnen