Zomaar

Een kabouter wandelde in het bos
door het natte groene sterrenmos
hij liep er wat treurig bij
tot een fee hem zei

Een nieuwe dag breekt aan
niemand weet hoe ‘t zal gaan
het onzekere van de tijd
toch wil het universum
dat ge gelukkig zijt

Plots voelde hij energie stromen
de treurnis werd hem ontnomen
hij was door het versje gebaat
een lach kwam op zijn gelaat