Stadsgezichten
ik vang het leven in klei
doorheen dit moment
tot samenhoudende lijnen
als ontwaken dansen
in een handpalm
het tekenen is stil
niet meer dan
wat pas gekozen woorden
met een troostende kracht
die het beeld verzachten
ik heb de dromen
uit eenzaam duister
weer naam toegefluisterd
het zijn enkel vlinders
uit eeuwenoude boeken
en de nacht is te zien
brekend als kristallen
in motieven die spelen
door verlaten kleren
bij het vensterraam achter deze golven
bloeien lavendelvelden en het voelt
voor heel even als thuis
waar jij nu bent
maar deze woorden blijven dwalers
die sterven zonder inzicht
langs een schaduw van wolken
en van kaarslichten
in een soort vaag blijvende kleuren
op stadsgezichten van koude marmer
breken vraagtekens over
het bijna onleesbaar geworden alfabet
verstild bijna versteend
tekent stilte ik wil
het kloppende hart
die vrijheid terug laten bewonen
de kleine spiegels tussen
het openbloeiend verhaal
kristallijnen tot nieuwe wegen
daar kom ik later
bij het aanwezig voelen in elk zijn
als alle breekbaarheid
van liefde ontwaakt
in een herboren taal
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Vrijdag, januari 28, 2022 11:02 |
| Me even laten meedeinen op de golven van jouw volmaakte gedicht M-Rose. prachtig! |
|
| Anneke Bakker: | Vrijdag, januari 28, 2022 09:32 |
| Op die kristallijnen tover jij de prachtigste woorden die een mens stil maken als troostend voelen, breekbaarheid doet helen vanuit een handpalm. Zonnige groet M-Rose en mooie dag. Anneke |
|
| Compostje: | Vrijdag, januari 28, 2022 08:23 |
| Door vaagheid er toch in geslaagd om een beeld neer te zetten. Bijzonder ! | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2022 | ||
| Thema's: | ||