Kiezels en zand
deze avond zal ik je maar vergeven
toen je zei ik heb je schilderij verbrand
het land daar heeft alleen kiezels en zand
er is er zo weinig te beleven
het spoor van vader betrad ik nog niet
mijn denken aan hem werd uitgetekend
op een ferme handdruk had ik gerekend
toen hij mij in het diepste geheim verliet
zijn vertrek liet sporen na aan de kust.
waar ik mij regelmatig terugtrok
en een herinnering bewaarde
op dat moment had ik maar zelden rust
want ik stoeide met vergeven en wrok
hij was de liefde die nooit verjaarde
Over dit gedicht
| Auteur: stampertje het rukkonijn |  
|
|
| Gecontroleerd door: stampertje het rukkonijn | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2022 | ||
| Thema's: | ||