Een stille fluister
de pas ontwakende hemel
geef ik in zachtere schaduwen terug
voor alle woorden
met jou
en mij over wat is
gebleven
in een andere taal en te voelen
de stille pijn als raamloze muren
die elke traan over bloesems
tekent met een fluister
tussen de golven en deze zee nabij
troostend en gedragen
in de echo's van mijn lied
door alle emoties
met jou
en mij van wat het hart
tot stilte ontvouwd en beschrijft
als over een spiegel heen
dwalen de langzaam stervende uren
maar heimwee vult de leegte niet
wat alles meer breekbaar maakt
zo gaan we de scherven voorbij
waar enkel dit
stil verlangen
ontwaakt en bloeit
tot een openbloeiende weg
waar het licht doorbreekt
in dit leven dat elk moment
opnieuw herhaald
hoe het voelt om samen te leven
tot stil zijn
ontsluierd
vertaal mij
tot ik jou ben
door wat liefde is
diep
geborgen
en vertrouwd in alles
wat voelbaar blijft
Reacties op dit gedicht
| Compostje: | Dinsdag, februari 08, 2022 12:21 |
| Wat een trip.... met mooie echo's... | |
| Dirk Hermans: | Maandag, februari 07, 2022 15:20 |
| Mooi | |
| Anneke Bakker: | Maandag, februari 07, 2022 13:47 |
| De stille fluister schreeuwt om het verlangen naar verborgen liefde, voelbaar diep in de ziel. Onwaarschijnlijk mooie zinnen gevormd tot dit bijzonder mooie integere gedicht. Lieve groet M-Rose Anneke |
|
| teun hoek: | Maandag, februari 07, 2022 10:21 |
| sterkte en troost. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2022 | ||
| Thema's: | ||