Verdronken in woelige, bloedige waters.
Je ogen kijken verdronken
In woelige bloederige waters.
Want het leven
heeft je verdriet beademd.
Je staat verlaten
En gevoelig
in al je pijn,.
Af te tasten wat later
Voor je zal zijn.
Maar de wind droogt,
En laat een spoor
In je ogen door.
De verlaters
Van kraters,
komen door je oog.
Jouw verdriet
Beschermd je niet.
Als je je sporen
Nooit zal zien.
Je liegt
Je ogen rood.
Van bloed
Dat bedroefd
Droog proeft.
En doodt
Bedriegd.
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, februari 21, 2022 21:54 |
| Gevoelig | |
| teun hoek: | Maandag, februari 21, 2022 11:01 |
| heftig. th | |
