Reizigers
Reizigers…
Vergeef mij de gedachten van mijn medepassagiers
op dit ontiegelijke uur, ze fluisteren schaduwen.
Noem ze niet langer bij naam op hun nachtelijke reis
tijdens de verloren gelopen dromen.
Ik heb de geest wiens vuur werd aangewakkerd
door de verzuchtingen van de reizigers
in de ruïnes van de voorsteden achtergelaten,
hij weigert de smaak van ochtenddauw
alvorens de eerste zon heeft plaatsgevonden.
Zo leven we de na uren van een dronken etmaal
en breien we een niet verteld vervolg
aan die naamloze nachtelijke uitspattingen!
Toch vangt de ochtendstond stilaan de drinkebroers
in hun laatste glas met het gekweel
van vogelgezang, het donker echter zwijgt verder.
ik verberg me in een koffiepot met het geheim
van gisteren want ik heb zowaar de schijn tegen.
Als een trein met mijn kameraden richting verleden rijdt,
waarom zou ik dan in godsnaam mijn ongenoegen
niet tot de toekomst mogen richten…
esteban 22022022
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Woensdag, februari 23, 2022 12:14 |
| Meesterlijk mooi! Jij hebt vloeibaar goud in je pen! Liefs, Dasje |
|
| september: | Dinsdag, februari 22, 2022 18:15 |
| Dit is prachtig geschreven Esteban. De zinnen vloeien met gevoel over het scherm. Intens mooi. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 februari 2022 | ||
| Thema's: | ||