je ontluikt me
nog even broos en breekbaar
ik ben stil
verlangen in emotie
ontvouwend tot droom

in de zachte tover van het morgenlicht

ontwakend door de ongeoefende dansen
van jouw handen
daarin ligt
de herhaling die mijn bestaan
nog pril te ontkiemen geeft
om tot gevoel te worden verweven
zo dichtbij

een reis de korte tijd
tijd waarin wij wonen
achter een spiegel
van lente bloesemregens
boven de pas ontwakende zee
in mijn poëzie

een licht in voelbare troost
de schaduw van het stil
leven op een wit gekalkte muur
een tafel met kaarsen
en enige doorkraste woorden
tot breekbare rafels
van heel ver weg
ze raken diep in mij

om meer
te voelen hoe jij zwijgt
adem ik jou in als dauw
en spreek ik je uit zoals liefde is

met de meest helende emoties
die jou binnenin
ontwaken door ontstaan en zijn
om langzaam te bloeien tot leven

jij bent Muze

geboren in de fluisterde golven
die mijn ziel ontsluiten
geborgen in de tederheid
van mijn melodie

en altijd zo dicht bij mij