Oker en zand
ruw zijn de stenen
en kaarsen houden het licht
binnen de kamer muren
als heimwee voor later
het is enkel een stilte
van wat ik voel
ik teken je
de droom
als een terugkeer van golven
in de nacht
die jou in emotie ontwaakt
en het lentevuur langzaam laat
branden in een waakzame melodie
tot een nog even
bloeiende wereld
die wonderen laat zien blijf je
voor even beschermd en veilig
met schaduwen kleur ik zachter
de nerven tot oker en zand
en leg de eerste rozen neer
in haar open gevouwen handen van steen
en die stilte na het gipsen
toont enkel nog
het weg vloeiend wassende water
als een bijna transparante sluier
te voelen
over de breekbaarheid van het beeld
getekend doorheen
de plooien in de deining
van het leven
in langzaam
verdwijnend wit
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, maart 14, 2022 19:16 |
| Mooi en sterk gebracht | |
| M-Rose: | Maandag, maart 14, 2022 11:46 |
| Witsteen is eveneens een van een zachte structuur om te bewerken Anneke handen zijn altijd bijzonder om te boetseren ik denk dat jij een schitterende crea tot beeld gebracht hebt en weetje zilverzand in klei is gemakkelijker glad te strijken dan bvb een chamotte 0.5 |
|
| Anneke Bakker: | Maandag, maart 14, 2022 11:32 |
| Wat oker en zand al niet teweeg kunnen brengen laat jij hier lezen en wekt emotie op. Heb destijds twee gevouwen handen gekleidt van witte chamotte en zie ze hier op de tuintafel liggen in de schaduw van de zon. Erg mooi gedicht om te koesteren in de deining van het leven M-Rose. Lieve groet. Anneke |
|
| teun hoek: | Maandag, maart 14, 2022 09:44 |
| droom in het wit. th mooi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 maart 2022 | ||
| Thema's: | ||