Waar de golven bloeien
ik weet nog waar
papaver rood
een bijna transparante sluier
kleurde als de schaduw van droom
over een blanke zee
en mijn beelden werden geboren
in de nog onbekende wieg van het lot
en door zandwoestijnen teken ik
een rij witte kaarsen
zonder kleuren en warmte
onder een langzaam uitstervende zon
in een tijd
waarvan je de stilte herkent
tot nieuw ontwakende vonken
branden in iedere lentester
en even stil versluierd
een hemel langzaam open schuiven
waar de golven bloeien
als een stille wenk
als een glimp
in enkel een traan
meer troostend is
en ik herkende het pad
van hen die dromen
en wist de wegen
van hen die bidden ze waren
heel even dichtbij te voelen
nog verborgen in hun namen
maar rakend en nooit vergeten
hoe die zomer was
maak me stil
ontwaak me
leer mij voelbaar
het bloeiend dieper ontstaan
waarin de breekbaarste beelden
getekend door liefde
en samen zijn herinnering maken
met woorden
tot emoties te ontwaken
die voor altijd
in het hart blijven
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Woensdag, maart 16, 2022 19:00 |
| Mooi als die emoties ontwaken en in dat kostbare hartje verblijft | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, maart 16, 2022 17:43 |
| De emoties komen vanzelf, de beelden ook, breekbaar als ze zijn bij het lezen van deze bijzondermooie poëzie, het maakt stil en in gedachten zie ik golven bloeien. Fijne avond wens ik je M-Rose met liefs. Anneke |
|
| teun hoek: | Woensdag, maart 16, 2022 15:26 |
| diepzinnig th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2022 | ||
| Thema's: | ||