in de schaduw van steen
het beeld draagt de schaduw
waar vleugels elkaar bijna raken
als vrije vlindervluchten
tot diepere emoties met stilte
worden getekend door de afdruk
van mijn handen
voel
de golven
tijd is als een zee
en liefde ontwaakt
het leven de bloei
de weg naar het licht
in emotie en dromen
zo breekbaar als een vlinder
die neerdaalt tussen herinneringen
van wit krijt en namen op steen
zo zacht als een fluister
blijft terug brengen
ik voel
de ontwakende nacht
in mij laat jouw woorden
het bloeien ontwaken
van jouw verlangen
telkens je aan me denkt
zo breekbaar blijft
het bloeien te voelen
van elke ontstaan
maar herinner mij één enkel hart
jouw liefde schenkt de vervulling
van alles wat
ik nodig heb
in samen
zijn
om alles wat je bent
blijvend
voelbaar te maken
voor elkaar
Reacties op dit gedicht
| wil melker: | Zaterdag, maart 19, 2022 17:33 |
| Had ik bijna deze gemist,,, schitterend...wil |
|
| teun hoek: | Zaterdag, maart 19, 2022 10:43 |
| volmaakt. th | |
| Anneke Bakker: | Zaterdag, maart 19, 2022 09:35 |
| Prachtige Poëzie laat je lezen M-Rose. Wat liefde betekent in het leven én de dood, zelfs de schaduw die naast je loopt voelt zo nabij, ik kan het weten. Je roept emoties op die ik terugvoer naar het hart. De stralende zon doet de rest. Fijn gedicht om te herlezen. Mooi weekend met liefs. Anneke |
|
| Dirk Hermans: | Zaterdag, maart 19, 2022 08:41 |
| De golven geven sterke emoties mee prachtig gebracht | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 maart 2022 | ||
| Thema's: | ||