De ene voet voor de andere
gaat als vanzelf - hij verbaast
zacht ongesproken, we lopen

waar weg ontstaat, geen haast
voor een onzeker volgende
toekomst schichtig verandert

op een bankje spreekt moedig
de eenzame kleurt wangen wit
in zijn ogen, wereldwaterende

strijken handen langs vergezicht 
om langer naar een zon te staren
knippert ongezien het volle licht

waar ik zie door intens glas
onbespied, hij weet het niet
voelt scherper wat is en was

en lacht hij niet dan om 't gelijk
al volgen raadgevingen nooit op
heb ik hem hier zoveel liever om

 ondermaans sprankelen kristallen
ons hart diepziel samen kan vallen
 een onbesproken weg verder gaat