Lentespiegels
het leven
is geen rustige reis
door telkens veranderende wegen
en over de schaduwzijden
van dagen griffen mijn beelden
langzaam tussen de namen
in het hart
het is licht nu
vanbinnen
bij de eerste rozen
herinner ik
mij enkel één naam
en één droom met iets van lelies
en zon
doorheen deze emoties heb ik
jou opgezocht
terwijl je zegt dat woorden
soms verloren voelen
maar het voelt
zo anders nabij
zelfs door het wegstervende lied
achter het open raam het donker
de fluister
die de zee zomaar
terugkerend en voelbaar
wanneer golven
elkaar even raken
met wat emotie tekent
van stilte tot stormen
het licht
te omranden dat diep
in verlangen raakt
en even te voelen
is liefde
in ons geborgen
zoals wij reizen
dus dans mij door
jouw stormen vertaal mij
en laat voor even mijn dromen
jouw warmte zijn
en als jouw woorden
bloeien in onze handen
het stille wit
over bloem blad en nerven
tot bloesemsluiers
binnen het ontluiken
van elke bloei
na dit moment
dat dan de stilte
zal zijn
van jouw ogenblik
mijn spiegel
licht zoals het is
maakt in ons lente
bij het samen komen
op deze weg en stil
te ontwaken
Reacties op dit gedicht
| wil melker: | Zondag, april 24, 2022 17:16 |
| M.Rose.. heb in bewondering meegelezen en meegekeken.. paradijselijk mooi... liefs, wil |
|
| Anneke Bakker: | Zondag, april 24, 2022 16:11 |
| Hoe krijg je zoiets moois verzonnen M-Rose. Bloesemsluiers hangen over lentespiegels en maken me stil, heel stil. Lieve groet. Anneke |
|
| teun hoek: | Zondag, april 24, 2022 11:47 |
| een warme weg . th | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 april 2022 | ||
| Thema's: | ||