De leugen
Je vaandel
trots en fier
gedragen in de wind
rafelend aan het eind
door al die jaren
steeds je houvast
‘trouw aan jezelf’.
De leugen
is je afkeer
die de vaandel
kan vernietigen
met een bliksemschicht
echter je bent de zon
het goede weer.
Totdat je ineens
met een dilemma zit
die geen keuze heeft
alleen een leugen
gesproken met je mond
in droefheid
door onvermogen.
Maar het vaandel
overleefde de aanslag
minder trots en fier
rafelend aan het einde
draag ik het vaandel
met een groot gat.
03-06-‘02/23:58
Reacties op dit gedicht
| Hanneke Eirinn: | Dinsdag, juni 04, 2002 17:20 |
| droef maar mooi.. | |
| waterval: | Dinsdag, juni 04, 2002 01:17 |
| niemand is perfect......en dat wordt ook niet verwacht.....daar zijn we mensen voor...... héél mooi......wel een beetje bitter..... |
|
| Koelemij, Harold: | Dinsdag, juni 04, 2002 01:00 |
| doet me op de een of andere manier denken aan roemenie mooi Wil |
|
| Jo Aelmans: | Dinsdag, juni 04, 2002 00:19 |
| Goejuh Mogguh, Wil! Ligt het nu aan mij, of zijn de gedichten de laatste tijd, uhmmm... Tsja... Laat maar... ;-)) Jo. ;o)x |
|
| Sheena: | Dinsdag, juni 04, 2002 00:11 |
| Een vaandel kan nog steeds fier wapperen, met of zonder gat ! Sheen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 04 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||