als het dansen van sterren
licht in stilte gehuld
binnen laat vloeien
in een vertrouwde melodie
van zwervers diep
in de woestijn
luister en zie
door zilversluiers

die deze zee ontgrenzen
tot langzaam wiegend
zoals een bloemengordijn
ontsluierd
en iets ertussen in
stil een spiegel schenkt

doorheen de ziel
met open bloei
van de oudste taal
die het leven omhelst
en jou voor even
een schuilplaats geeft
terwijl
een vloed van herhalingen
wegebt als vloeibaar was

en de zee elke voetstap
over zand wist soms zacht
als een fluister

want soms kan je enkel stil zijn
en soms kan je enkel bidden

wij lichten de kaarsen aan
en voelen de helende vlam
in schaduw dansen
als een open gloed
en een stille wens

zoals het gaan en keren
van de golven en van de rozen gemaakt
uit het nog ongepolijst glas
die spiegelbeelden van dromen
terug nabij brengen

is er altijd een plaats
waar je aan denkt

in het hart
enkel te voelen
voor wat liefde is
blijft herinnering en ook dit geluk
mag je niet vergeten


om langzaam thuis te komen