Nerven
vrijdagnacht de tijd verglijdt
in een stilte van spiegelscherven
zoals je het beeld kan voelen
de ruwe randen
en een water zachte sluier
rond de porseleinen handen
rakend bijna weerloos
en stil
als stromingen breken
in het licht
voor even herken je de melodieën
van de ziel
door stilmakende emoties
die laten zich langzaam
opnieuw doorlezen
en zijn later
terug te vinden in jezelf
en weet je
om steeds weer
het open bloeien
te ontraadselen
wat als een weg
is getekend door nerven
met de kleur van zon
in krassen van steen en zand
nog even breekbaar
zoals jouw wereld
door het herboren worden
van onvergeten woorden
terug geleidelijk en zacht
ontwaakt en hersteld
je luistert en voelt
de glimp de bloei de fluister
de golven van leven en sterven
die elke keer herhalen
in wat liefde is
dan ken je mij
jouw hart is de enige spiegel
vanwaar deze melodie begon
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zaterdag, mei 14, 2022 17:45 |
| Een heel mooi gedicht | |
| Anneke Bakker: | Zaterdag, mei 14, 2022 11:20 |
| De nerven van jouw woorden gaan diep, de kracht van het geheel is breekbaar maar wonderschoon. Fijn sereen gedicht om te lezen M-Rose. Zonnig weekend met liefs. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, mei 14, 2022 10:46 |
| diep verzonken geluk. th | |
| wijnand.: | Zaterdag, mei 14, 2022 10:09 |
| Heel mooi het gedeelte tot ontraadselen is werkelijk wonderschoon. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 mei 2022 | ||
| Thema's: | ||