Merel draagt toonbeeld van seizoenen
markeert kantelpunt onder winterlucht
schaduw dieprood verglijdt, dag vervaagt
die klanken, op takken, over daken, verder

altijd geheimzinnig zang laat verzoenen
verlangt het feërieke, bovenmystieke
ebt weg als stil verpozen, het onbereiken
tot lente komt toont beeld roze dageraad

luidt merel bloei in, heft toonladders aan
een frêle schicht door het struikgewas
troubadour, loflied, kanteling en merel fluit
ijle dageraadsluier, als indigo de dag sluit