wat woordloos blijft
deze dag is
als porselein
uit transparante dauw geboren
en licht opent langzaam
de lentebomen er is niets dan
het bloeien in geborgen
het stille ontluiken
waar vlinders slapen
in wat wij liefde noemen
het breekbaar ontstaan
met een wereld om je heen
waarin fluisteringen en dromen
de open poorten
van oude werelden nog steeds
kleuren met het helder
blauw in een spiegelglans
van gebeden op ruwe stenen
en wat de stilte ons leert
blijft onvergeten
ik draag de schaduwen nooit
alleen maar soms voor even
wat woordloos blijft
is de weg die terug tekent
naar wat je liefhebt
om voelbaar te zijn
raak je
me enkel meer
door jouw emoties
zoals nu
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Woensdag, mei 18, 2022 10:13 |
| dragend. th | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, mei 17, 2022 20:55 |
| Deze schoonheid raakt mijn gevoel zo diep. Zo breekbaar mooi. Ik herlees het in stilte, dan komt het echt tot haar recht. Fijne avond met liefs M-Rose. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 mei 2022 | ||
| Thema's: | ||