Een roodbarokke deur gleed van 't slot
met ornamenten van ingevlogen tijd
en geknield op grijs gepaveerde keien
viel de hemel uit de lucht over haar

schreien in geboren zon tot een stem
belofte, lichtende sluier, in alles kapot
is het zalig niet te weten, vergeten
reikte hand van de tijdloze gestadig

implodeerde witzuivere bol tot overvol
katalysator voor fijn sensibele fluister
lopen ze samen op, wankelmoedige pas
de glazen bol is helder en soms voorbarig