wegebbend
deze nacht
begint enkel duister
nog zonder beeld
en zonder naam
voor even
zoals het vormeloze van de klei
het korrelzachte voelbaar maakt
in een dans van mijn handen
alsof ik Braille lees
over het warme oker en de scherven
tussen het bloeien
en ontvouwen
van een zonlichte glans
op het water
en verder
alleen de schaduw
tekent zoveel
en golven worden open
deuren achter het verlichte
vensterraam zoals de dagen
zijn zacht van leven
beschrijf ik dit ontwaken
als vraagtekens
in zand
waarin pijn en sterven
te voelen blijven
door een stil
wegebbende fluister
en wat ik geloof
voel en denk gaat langzaam
voorbij
in dit moment
Reacties op dit gedicht
| Compostje: | Donderdag, juli 21, 2022 23:00 |
| om uit te monden in iets nieuw.... | |
| Dirk Hermans: | Donderdag, juli 21, 2022 15:59 |
| Een zeer sterk gedicht dat binnenkomt | |
| teun hoek: | Donderdag, juli 21, 2022 11:12 |
| tot daglicht gloort. th | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, juli 21, 2022 10:17 |
| Dit moment is een monument om bij stil te staan en tot je laten doordringen tot het heel langzaaam weg ebt. Een parel, dit gedich M-Rose. Lieve groet, Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 juli 2022 | ||
| Thema's: | ||