Een rijtjeshuis ligt scheefgetrokken
noorderstormen bliezen geheim bloot

toen of later, weet het niet, brokken
geven geen tijd prijs, de spitse sloot

kringelt kroos eigen wereld, het slot
aangeraakt bovenop de dagboeken

wervelen reizen door weiden, blond
tussen halmen wuift gras, de madelieven

fluistering Persephone's klank en omrand
 't ver blauw , trager is tijd geworden, schouw

't pezige van Friese paarden maalt stiller
gelijkt schilderij dat er een mooie droom was 

moeder roept voor eten en haar mond sluit 
zij komt niet meer naar het huis toe

waar oorlog verbergt in bloemengordijn
ze gesloten, niet zonder schaduw zijn

dus geeft licht de sfinx voorbij het zicht
in alles te vinden, zelfs illusoir en zoek

het huis in haar, al is zij lang vertrokken
 in welk oordeel rust naar wiens believen.