De warmte zakt in druppels loomheid,
langzaam, als berusting naar de grond.
De straten dampen.
Licht vervagend vervormd het de contouren
van al wat kloppend is tot een brei van absurditeit.
Klimaatverandering.
Oorlog als rechtvaardiging van macht.
Pandemieėn die ons terugvoeren,
naar de inquisitie van onwetendheid
tot een middeleeuwse nacht.
Heb erbarmen.
Laat mij niet bestraffen voor wat ik,
als enkeling, nooit kan zijn.
De rede lijkt te rusten op mijn kromgetrokken schouders,
als een roepende in een zielloze woestijn.
Berusting.
Geen stem die luid genoeg is,
voor een wezenlijk verschil.
Beoordeel niet, op mijn ontbreking.
al lijk ik nu toch hoorbaar stil.
Ik had het graag in klei geschreven,
het is echt niet,
dat ik niet wil...
-
| Anneke Bakker: | Zaterdag, augustus 13, 2022 19:06 |
| Ik lees het als een schreeuw van onmacht John, laten we hoop houden, dat doet leven. Diep rakend gedicht om te herlezen, al doe t het wél pijn. Warme groeten Anneke |
|
| John Kroos: | Zaterdag, augustus 13, 2022 17:20 |
| Dank jullie wel voor de reacties.. | |
| Dasje (lucky): | Zaterdag, augustus 13, 2022 14:17 |
| Zo juist! Zo waar! En jouw gedicht vind ik schitterend! |
|
| september: | Zaterdag, augustus 13, 2022 12:58 |
| Vannacht al gelezen John en nu herlezen. De onmacht sijpelde trefzeker binnen en o zo begrijpelijk. Het is mooi geschreven en raakt gevoelige snaren.. want wat kun je als welwillend mens doen... | |
| M-Rose: | Zaterdag, augustus 13, 2022 09:14 |
| je hebt een klare kijk | |
| teun hoek: | Zaterdag, augustus 13, 2022 09:04 |
| blijvende hoop. th | |
| stampertje het rukkonijn: | Zaterdag, augustus 13, 2022 08:26 |
| mooi, veelzeggend gedicht.De laatste 3 regels geven het gedicht nog meer kracht. | |
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 13 augustus 2022 | ||
| Thema's: | ||