de golven
wiegen mijn dromen
in heimwee en langzaam
worden ze verdicht
bijna transparant
als een bloesemgordijn
onder een stilte van de hemel

want soms zijn
ze voelbaar getekend
op ruw blinde muren
met gebroken souvenirs
en wat rest van emoties
beschrijft zomaar wat flarden

achter deze onherbergzame fluisteringen
van de zee verdwijnend in schelpen
en zand
als een bitter zoete symfonie

dus dit is geen poëzie
zeg ik dan
of enkel wat lieve woorden
die hierbij worden verwacht
het blijft mijn zoektocht
maar diep bewogen
is het een stille bloei
naar de onvergeten beelden
door deze nacht

en zo er tussen in
ontrafelen twijfels
tot nieuwe hoop
en herteken ik dit huis
in de verte als zon
deze golven raakt
na iedere lijn
dacht ik aan jou

en ook nog omdat heel stil
weer eens te voelen
als vleugels vol van leven
zacht en geborgen
herinnering dragen
in een sluier van licht
is het geen lied
maar slechts als een wegebbende fluister

en verder
opende ik deze dagen
zo langzaam
voor even terug
maar nu zonder pijn