Schuilend naar de avond
het is
alsof de tuin slaapt
nog verborgen in stille nevels
van bomen tekent langzaam
een blank gedicht
achter dit open vensterraam
en rond het wit marmer
engelenbeeld soms niets
dan alleen de schaduw
die omlijnd waar twee handen
elkaar bijna raken
wat voor even verbreekt
en onder
haar stenen voeten
blijven de woorden
doorkrast op spiegelglas
maar maken mij meer voelbaar
over het dragen en het bloeien
van sneeuwlichte bloemen
in sluiers naar de avond
vol zomer schrijf ik
nu pas uren later jouw naam
terwijl de laatste vlinder
zijn transparant gekleurde vleugels
dicht in het voorbijgaan
van tijd
en van dromen
die enkel het hart herkent
zoals het was
zo schuilend te voelen
in een zachte vertedering
ben ik steeds opnieuw
door deze stille emoties
in jou terug te vinden
en stil
als ze mij vertellen
dat leven liefde is
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zaterdag, augustus 27, 2022 08:53 |
| De emoties in je woorden brengen vleugels tot een levende liefde | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, augustus 26, 2022 16:39 |
| Schuilend in de avond, kan die vertedering voelen die tegelijk de emotie oproept om me een stilte te bezorgen die enkel liefde droomt. Hoe mooi M-Rose. Lieve groet. GR Anneke |
|
| teun hoek: | Vrijdag, augustus 26, 2022 09:16 |
| romantisch. | |
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 augustus 2022 | ||
| Thema's: | ||