En schildert vluchtig boven golven
dat blauw oneindig staren, de kim
en de zon gaat slapen, langzaamst

zakt dieper in een dromenwacht
zij vlamt, vermiljoen tot fel levend
een brug naar hartland, witvleugels

wenken naast ondergang, zolang
verbeidt tijd, in engelen geloof ik
waar zich niets verroeren zal

dit uitgestrekt tijdloze zonder palet
behoeft geen begrijpen, of concept
weg zijn kaders, het omhulsel illusie

onder vlammen. stil hartgeborgen
bouwt zich een thuis in zielsflarden
en herinneringen om in te wonen.

Waar het mij beroert, beweegt.