met het ontwaken

van pas gekozen zinnen
die over vloeien
in emotie tot ergens daar
is een gedicht
geboren
zo langzaam
komt de zon terug
en kleurt een open hemel
over nooit vergeten beelden

langs de nog schaduwloze sporen
om opnieuw te bloeien
met wat wachtend ligt
in taal
door een vleugelstil
verlangen in samen creëren

die het binnnenbladeren
tekent tot een kort beeldverhaal

van herinneringen
en dromen
met dit breekbaar
blijven
te voelen wat is beminnen
meer dan thuiskomen

in een langzaam ontstaan
om met elkaar verder te gaan
en verstild de tijd
voor even om te delen
in een paar woorden
zachter
maar ook op zand
verglijden de traag
verdwijnende uren
uit deze laatste zomer dagen


tegen een avondlicht
getinte achtergrond
zijn kleuren als vlinders
zo broos en helder
het maakte me stil

in alle wegen dichtbij
te omlijnen voel ik
jouw emoties

ze fluisteren
me toe
soms liefelijk
in stilte
ontraadseld het beleven
soms enkel daar
waar elke bloei volkomen raakt
zo hoorde ik hem bidden

waardoor mijn hart
telkens opnieuw ontsluit

voor alles wat
zijn liefde is