Je baan is je eenzaamste maan geworden van je duizendste traan

De vacature voelde als gluren naar een toekomst van prachtige vuren

De eerste werkmaand zag iedereen je staan, liet je je twijfels vergaan

Overdag verlost van je buren die almaar turen naar je huiselijke kuren

Langzamerhand leidden je collega's je naar de rand van niemandsland

Onverhuld kreeg je van alles de schuld, schrok je dagelijks een bult

Afspraken verbrand, verzand in het meest corrupte bedrijf van Zeeland

Promotie al door een ander verguld, tegen jou zo gebruld dat je geen contractverlenging wilt

Ze kraakten je taken door je vuile klusjes te geven waarvoor anderen staakten

Achter je rug om gepraat bij je apparaat. Voor goedpraten is het te laat

Maandenlang kan geen werk vermaken. Opgebrand thuis braken onder het laken

In de spagaat tussen zelfhaat en op zoek naar ander werk voor je werkritme vergaat

Niemand uit je omgeving deelt je werkbeleving, voelt je een volkomen onbegrepen eenling

Na gezoek komen er lotgenoten uit de hoek die over hun burn out open zijn als een boek

Hun bezwering dat je geen lering wilt trekken uit je fouten voelt als de tering

Voortaan zal gevloek bij sollicitaties je als een roek doen wegvliegen naar werk in 's lands verste, veiliger uithoek