De hand van het verleden
 
Het was een zonnige herfstdag
de lange schaduw liep voor me uit
naar mijn oude woonstek
daar kwam ik het verleden tegen
stond  leunend tegen ’t verroeste hek
 
hier schoof een oude grens
mijn tijd vooruit naar nieuwe wegen
 
met een zucht liet ik met weemoed los
dat wij nog samen waren
voelde oude pijn
van zijn gebroken snaren in zijn hoofd
 
gitaarmuziek was al lang gedoofd
‘O sole mio’
‘mijn eigen zon’
 
in die stilte is de kilte in het hart gedooid
de hand van het verleden
heeft  er dierbare
 herinneringen uit gestrooid
 
*
 
Anneke