Het wordt tijd
om te luisteren,
dat een nee ook
verzwegen kan.
Vragen staat vrij,
maar een met vreemde
handen besmeurde
vrouw niet. Lees
de waarheid in haar ogen.

De enige keuze
vechten of vluchten
terwijl alles bevriest.
En dan de stem
uit een blauwe hals
toch niet geloofd,
tenminste
als ze nog
vertellen kan.

Er wordt om
minder vermoord.
Giftige mannelijkheid
aangemoedigd door
patriarchische
waarden ontploft
in femicide.
Het alfa-ego meer
waard dan een leven.

Maar wat heeft dat
met mij te maken?
De herkenning
is globaal,
de pijn voelbaar
bij iedere betekenis-
volle blik.
Gelezen woorden
worden woede.

Het zijn namen
bevestigd op
onze lippen,
herhaaldelijk
gepreveld in
gebed en protest,
vuisten gebald
als groet,
als herdenking.

Het zijn moeders,
dochters, tantes,
nichten en vriendinnen
die vaders, zonen,
nonkels, neven en
vrienden zullen haten.
Vooral grijsaards
die met scepter en
wetboek zwaaien.

En we zijn
nog zo jong,
amper op de rand
van kind
naar vrouw
of we leren al
dat wij nergens
baas zijn. Niks
is van onszelf.

wereldwijd klinkt
de schreeuw, amazones
die hun oermoeder
herontdekken.
Stof verbranden,
haren knippen,
martelaren en
medusa's: het beeld
van revoluties.

Het wordt tijd
om te spreken,
keuzes toe te eigenen,
schandpalen op te
richten en onze stem
door trommelvliezen
te brullen. Hoor
de waarheid
uit onze monden.