Kringen
Blauw verloren
ligt het meertje in de schittering van de zon
Alleen maar ik
en de stilte om me heen
Met een plat gevormde steen
gooi ik kringen waar het scheen
waar alles echt om draait
Flarden, resten die steeds weer
verder drijven
als deze kringen
slechts voor mij alleen
Stemmen, beelden
alles wat mij raakt
mij heeft gemaakt
en zacht vervlogen in mij rust
Een zoet gemis, dat als een wolk
met lichte regen
soms nog tranend
in mij waait
Verder, verder zal ik gaan
langs de jaren die er waren
naar het rood dat op mij wacht
waar de zon haar einde kust
en de sterren in de parelmoeren nacht
als een teder broos gevoelen
mij uiteindelijk omhullen
in een laatst gefluisterd licht gemeen
Ga maar heen
en rust nu zacht..
-
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Donderdag, november 03, 2022 12:51 |
| Wat is dit wonderzacht ontroerend mooi... |
|
| Clarice: | Woensdag, november 02, 2022 22:40 |
| Mooi gedicht, gts Clarice | |
| M-Rose: | Woensdag, november 02, 2022 11:04 |
| Liefdevol | |
| stampertje het rukkonijn: | Woensdag, november 02, 2022 09:27 |
| graag gelezen. | |
| teun hoek: | Woensdag, november 02, 2022 08:57 |
| overgave.th mooi |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, november 02, 2022 08:43 |
| Een prachtig gedicht dat diepe ontroering achterlaat John,in een sfeervolle toon gezet op deze bijzondere dag van herdenken. Warme troostgroet. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 02 november 2022 | ||
| Thema's: | ||