stilte
is soms voor even
dichtbij
voelend
als een gebed
als een zonnestraal
die neerdaalt
op deze plaats nu
waar ik de rozen neerleg
en emotie
maakt herinneringen
dieper
in deze doorkraste woorden
op steen
te ontsluieren
als dromen die voorbij
komen en verdergaan
maar zo bijvend
te voelen zijn
zoals het was
na het vallen van ieder blad
dat emoties ontluikt
in zacht voelend licht
otvouwend met brekbare lijnen
uit een stil makende schoonheid
gegeven in bloem en nerven
waar een melodie
in is verweven
en verder
getekend als een nevel
weg van droom langzaam
met het ontsluiten
door elke open hemel ster
te vinden