Boze ogen
laag hangende wolken
dikke nevel bedekt
een treurig lijkend bos
statig staan de bomen
zonder loof stil op wacht
als donk're contouren
tekenen ze zich af
tegen eindeloze verte's
oude vogelnesten
lijken boze ogen
het troosteloos panorama
lijkt of de wereld
aan je voeten
samen met je wegkwijnt
en met je sterft
maar eens zullen bomen
weer wuiven met
hun groene waaier
als de wind
door hun kruinen wuift
vogels zullen fluiten
bij het vallend van de avond
de zon zal het bos bedekken
met een gouden nevel
nieuw leven zal boze ogen sluiten
christa
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zaterdag, december 17, 2022 22:48 |
| Sterke woorden die je hier neerschrijft een krachtig gedicht | |
| Anneke Bakker: | Zaterdag, december 17, 2022 16:05 |
| Ach Christa, over enkele dagen hebben we de kortste dag al weer gehad en kijn we uit naar het nieuwe leven van de lente. Met dit gedicht heb je toch een mooie sfeer geschapen en dat heb ik graag gelezen. Dank voor dit moois. Lieve Weekendgroeten. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, december 17, 2022 12:03 |
| hoopgevende symboliek, toch ligt in dat troosteloze ook iets dat boeit in die belofte. th |
|
