voor jou 

 het lijkt mij een herhaling 

te zijn 

en toch voel ik 
het anders als groeiende 
veranderingen weerslag vinden 
in de strijd 
want wij beschrijven de muren
van het dagelijks beleven
en zinnen
vloeien wegebbend als water 
tot niets dan stof 
dat zich ophoopt 
in open handpalmen gemaakt van steen

terwijl de straten 
leeg lopen van winter 
en het licht 
verzacht de huizen
binnen-in voor even
als open sculpturen 
en hoe ik 
jou het meeste mis
in heel gewone dingen 

een lied 
zo ver 
naar voorbij
 een reis 
nog even ongekend

een deur gesloten
het raam 
nog alleen naar open
in mijn poëzie 
als een lichte troost 
dat bewust zijn overwint
troost is vindbaar 
in vele handen maar
vooral door de zachtheid 
van woorden die je deelt

tot een stilte 
die mij onontkoombaar 
leidt en leert
en soms enkel dit 
uur ben jij 
nog voelbaar in alles 
zo tastbaar aanwezig
  

maar verder wordt het stil 
en kouder 
in straatdonkere beelden
en blinde gezichten
verliezen zon en kleur
zoals tijd voorbijgaat 

en verglijdt 
in Romeinse cijfers van hout
achter glas om niet 
op te houden naar het zoeken
maar rustig wiegt 
zo heel rustig wiegt
wat soms als verloren voelt
en nogmaals opnieuw 

lees ik jouw
laatste twee woorden 
voor al-tijd 
en hoe ik denk
jou hierbij terug te kunnen vinden
als liefde vrijheid is
in de werkelijke zin 
van ons bestaansrecht
in elk gebaar 
in de geborgenheid
van elk lied 

ook dan heb ik je lief
door wat je mij hebt laten
 voelen
nabij 
in samenzijn

doorbreekt het licht
de sluier van herinnering

diep in het hart verborgen

van leven 
zo breekbaar in elk ontstaan
 en tegelijk 
zo voelbaar geborgen

bloeiend-delend-gevend