het ontwaken

van deze beelden draagt 
 emoties 
in een stilte voorbij
over de deining
terwijl ze nog vormloos zijn
tot ik ze voor jou
voelbaar maak 

voor even
zonder ogen 
zonder gezicht 
en ongepolijst
dan mat glanzend 
vervloeiend 
met een zachte lijn 

tot wat in het bloeien 
langzaam vrij wil komen
naar de dagelijkse werkelijkheid 
en liefde hoort hierbij
als de kern van ons ontstaan

beleven 
nog is daar iets
van verlorenheid
in te vinden
en als een reisroute 
steeds opnieuw
te her-lijnen
maar ook daarna
blijft het zoeken naar
wat beschermt voelt
en langzaam  bloeit
tot een geheel
nieuw ontwakend open
bloeiend in een oude taal

 licht
dans
spiegelglans
van het breekbaar porselein
in vlindervleugels 
bijna transparant
verweven droom en verlangen 
samen een beeldverhaal 
van handen 
stil nabij

want heimwee
laat de vrije ziel reizen 
naar dagen van zon 
en muziek 
door een nog onbepaald moment
wat ik je wil zeggen 

ik had jou deze woorden niet
moeten schrijven
enkel tekenen in zand 
fluister bloeiend als een lied

 onvergeten  
en tijdloos in het hart gegrift
want de zee herinnert mij 
even hard te voelen
elke spat en dromen 
breken soms als golven
om daarin opnieuw te ontstaan 
terwijl je er elke emotie 
in herkent

na het vallen 
van één nacht