Samen in de spiegel...
Ik keek in de spiegel
Om gewoon maar even iemand te zien in het lege huis
Ik zag hoe 2 blinkende kijkers me aanstaarden
Hoe ze schreeuwden zonder woorden
Alsof hun pupil de bruine cirkel wou verlaten
Ik reikte naar de wand,
Om gewoon maar even te voelen
hoe het voelt bij iemand te zijn
Ik voelde de koude plaat bevochtigd door 1 traan
Geen woord moest worden gezegd
Geen gevoel moest uitgelegd
We waren 1, maar toch zo eenzaam…
-x-
Reacties op dit gedicht
| Miracle: | Woensdag, juni 05, 2002 16:11 |
| bij mij loopt er nu ook een traan over mijn wang! Mooi geschreven! Ik herken het! | |
| MayadeBij: | Dinsdag, juni 04, 2002 22:18 |
| Ik vind het toch behoorlijk droefig, een dikke Kus voor jou! | |
| Kris Vansteenbrugge: | Dinsdag, juni 04, 2002 21:55 |
| je eigen leren kennen door eenzaamheid bekijk het van de positieve kant het leven is gedaan voor je het weet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: insomnia | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 04 juni 2002 | ||
| Thema's: | ||