De echo van een sneeuwklokje
Je strekt je groene ranke stengels
en draagt je witte hoofd gebogen
Trots en teer
Hoopvol en toch
zo standvastig in jezelf
Wetend van de kou
ben je merkbaar in het willen
Slechts verblijven hier bij jou
maakt je breekbaar in je kracht
maar ondanks alles
voelt de kilte
warmer dan gedacht
Je lacht het leven
als een clown met teveel schmink
hoopvol onder steelsgewijze tranen
is het laatste beetje zonlicht
nog als toegift ingepakt
ook al zijn je halmen
reeds geknakt
Laat de nacht je nu vergeven
leg je hoofd in weten neer
je hebt je liefde
al gedragen
en verstrengeld
tot ons terug
geweven..
-
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Dinsdag, januari 31, 2023 16:09 |
| Heel bijzonder mooi gebracht | |
| M-Rose: | Dinsdag, januari 31, 2023 11:27 |
| deze woorden kaatsen ergens binnen en verstrengeld terug geweven |
|
| teun hoek: | Dinsdag, januari 31, 2023 08:54 |
| rein in 't wit.th | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, januari 31, 2023 08:33 |
| De woorden in je echo zijn minstens zo mooi als het sneeuwklokje zelf, krachtig, breekbaar teder. Bijzonder mooi John. Fijne dag. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2023 | ||
| Thema's: | ||