open sculpturen op steen en glas
even als poëzie
maar in een beeldende stilte
gevangen
van steen en glas
weet je
met het prille ontluiken
tekent leven
steeds opnieuw
wat je ziet
wat je raakt
en voelt
meer samen doorstromend
in emotie
tot ontstaan en zijn
soms langzaam
zoals een sluier
doorbreekt
terwijl dit moment
begint
dat het nog ongepolijste beeld
in een zachte lijn
tot spiegel maakt
met eerste lentelicht
nog breekbaar
en stil
te voelen is
door deze pas openbloeiende sculpturen
en nog even verborgen
de vele wegen
die je hart
vullen met dromen
Reacties op dit gedicht
| Compostje: | Donderdag, februari 09, 2023 08:57 |
| Hartewegen versluierd in gedachten, , mooi geschreven weer M-Rose | |
| Dirk Hermans: | Woensdag, februari 08, 2023 20:03 |
| Mooi | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, februari 08, 2023 09:23 |
| Prachtig gedicht, elk woord in emotie gevangen lees ik dit stil in het eerste lentelicht, zo breekbaar nu in deze dagen van rouw, zo rakend mooi komt het binnen M-Rose. Lieve groet. Anneke |
|
| teun hoek: | Woensdag, februari 08, 2023 09:05 |
| onthullende dromen. th mooi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: M-Rose |  
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 08 februari 2023 | ||
| Thema's: | ||