De sfeer is grimmig, de pijn intensief
maar ik heb je nog zo lief
vergeten de kameraadschap, geen samen
afstand in onze lichamen
en ik, wat doe ik, ik word verliefd tot over mijn oren
en voel me meer dan ooit verloren
langzaam proberen we weer samen te komen
moeizaam ploeteren we door modderstromen
en zie...af en toe een glimp van weleer
nog niet verloren,ik koester die keer
hoop en verwarring, teveel aan de hand
komen we hier ook doorheen, zijn we ertegen bestand
vergeving en openstaan voor elkaar,kunnen we er zijn
met alle verwarring en de pijn
ik wil vergeten, zijn mooie ogen, een warm mens
werken aan ons, dat is mijn wens