De maan bij daglicht
Ver voorbij de hemel, onze ozon en het blauw
hing een grijze bol te prijken als voorbode van de dauw.
Stiekem stal de snoeper vlug wat stralen van de zon,
om 's nachts met ons te delen eens de zon dat niet meer kon.
De grauwe bol, in 't hemelsblauw, kreeg 's nachts een wit aanzicht;
door de felle stralen van de zon tijdens het daglicht.
De witte bol wordt nu weer grijs en dauw verstijft tot rijm.
Rust maar zacht, de hele nacht. De zon zal snel terug zijn.
Reacties op dit gedicht
| Stroejaro: | Zaterdag, april 15, 2023 07:32 |
| Mooi! | |
| Ineke Dijkhuis: | Vrijdag, april 14, 2023 21:29 |
| Graag gelezen. | |
| Dirk Hermans: | Vrijdag, april 14, 2023 13:57 |
| Mooi opbouwen gebracht | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, april 14, 2023 13:54 |
| Heel knap omschreven Faucillon, met genoegen gelezen. Zonnige groet. Anneke |
|
| september: | Vrijdag, april 14, 2023 11:43 |
| Mooi prettig gedicht faucillon. | |
| faucillon: | Vrijdag, april 14, 2023 10:06 |
| Dank voor de mooie reacties! | |
| stampertje het rukkonijn: | Vrijdag, april 14, 2023 09:53 |
| fraai schrijven | |
| christina: | Vrijdag, april 14, 2023 08:44 |
| leuk dat je mee doet aan de uitdaging :) je inzending heb ik met en glimlacht gelezen ,een heel mooi gedicht liefs christa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: faucillon |  
|
|
| Gecontroleerd door: faucillon | ||
| Gepubliceerd op: 14 april 2023 | ||
| Thema's: | ||