de stromen
breken langzaam
onder het meedogenloos
lied van de golven
en schaduw tekent als
linnenziel
waar duisternis valt
tussen koele nevelen
over deze verharde aarde neer
en een zwarte sluier bedekt
de zee verstillend
soms voelbaar versteend
wat binnen de overwegingen ligt
soms willen we
enkel maar voor even de melodie
terugvinden van Eden
als ze huilt
in een zoektocht doorheen
onze tranen
als taal in ons uitgezaaid
tot een diepere werkelijkheid
omvormend door emotie
die elke herinnering
laat herboren worden
zo gaan wij
de schaduwranden voorbij
en het licht kleurt
opnieuw de eerste regenbogen
tot helder kristallijnen
met belofte volle lente
tinten te ontsluiten
verwerkt in rivierklei
door water lijnen op papyrusblad
schrift en zilverzand
het biedt onderdak
met een stille beeldvorming
ontluikend op later
liefde is ons ontstaan
en wat verdergaat
in kleine letters spiegelt
nog onbepaald
het belichamen van tijd
tekent een vluchtig onderkomen
terwijl openen wij deze woorden
opnieuw
tot nieuwsgierige beelden
te ontdekken
een doorleefde realiteit
de ziel gevend aan emoties
en beeld hier dichtbij
in verwachtingen tot herinneringen
over de schoonheid binnenin
het breekbaar zijn
om daarin te leven
het blijft
verwonderen
Compostje: | Vrijdag, mei 12, 2023 10:04 |
Met veel verwonderende ontdekkingen gelezen, top! | |
Anneke Bakker: | Donderdag, mei 11, 2023 18:21 |
Als een lentemelodie lees ik dit mooie gedicht M-Rose, roept de ene emotie na de andere op. Het leven blijft verwonderen. Mooie avond met liefs. Anneke |
|
Dirk Hermans: | Donderdag, mei 11, 2023 16:28 |
Heel sterk verwoord | |
Auteur: M-Rose | ||
Gecontroleerd door: de redactie | ||
Gepubliceerd op: 11 mei 2023 | ||
Thema's: |