Het spijt me
Het spijt me dat ik los heb gelaten,
Waar ik misschien had moeten praten,
En ik afscheid heb genomen,
Om weer tot mezelf te kunnen komen.
Het spijt me dat ik niet nog een keer kon proberen,
Jouw gedrag niet meer kon accepteren,
En alles kapot is gemaakt,
We elkaar zijn kwijtgeraakt.
Het spijt me dat ik ben doorgegaan,
Kon niet stilstaan,
En mezelf de schuld blijven geven,
Dat ik ons heb opgegeven.
Reacties op dit gedicht
| marchiano di noche: | Zaterdag, mei 20, 2023 00:30 |
| Zo.. zucht (stil geworden) woorden ingeslikt,herlezen, nog stiller geworden, moed bij elkaar geraapt-wel doen/niet doen? van dapper zijn. en ook van sorry (achteraf) Damn! je voelt de kracht, van het beeld dat jullie/jij vast hield,van hoe het in het begin was! van inslikken en uiteindelijk wegcijferen, van tot ver over je eigen grens, je jezelf ineens haast niet meer herkennen deed, tot die klap. het besef te moeten loslaten. van zelfbescherming,vluchten met n harnas die muren opgooit, van achter die muren langzaam tot rust gekomen, verdriet dat er mag zijn. gemis,jammer gevoel ,van had ik maar dit of dat, tot n herrinering terug gebracht.Spijt lijkt me zonde, ze zeggen dat elke relatie een les is. Ze zeggen ook dat wat je inmens verdrietig maakt, voortkomt uit wat je eens ziels gelukkig maakte.Zo groot het 1, zo groot het ander. (Hmm. stof tot nadenken) i.i.g krachtig mooi beeldend verwoord! wees niet te hard voor jezelf! bij twijfel:? kijk dan terug van waar u kwam en zie waar je nu staat! zo meet je groei,vormt het jou tot wie je bent (geworden) | |
| Hans Winter: | Vrijdag, mei 19, 2023 13:58 |
| onthecht in trek... maar is het nabij zijn afstoten en het op afstand zijn aantrekken, in een telkenmale herhaling, is dan die kringloop open te breken, beminbaar te helen, of houdt het dit weg? groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lichtengel | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 mei 2023 | ||
| Thema's: | ||