In mijn slaap roep ik naar je en de verbaasde nacht geeft me de dag waarop ik trok over het stenig pad, daar was ik thuis
Ik wist blindelings de weg. Soms weet ik het nog steeds. Ik was het toen. Ik was mijn wereld, vertoefde er in de geluiden.
Daar ging ik, zo vanzelfsprekend, is mijn gedachte nu, naar het vreedzame avontuur van geurend getimmer. Nog altijd
Volg ik de veilige naar een plek waar geen wegen naartoe gaan druk bezig tussen het hout en de steen van mijn kindertijd.
Ik hoor je, daar en daar, waar eindig je? Je keek naar de wolken die aanrolden en ik, de dichter, blijf zoeken naar wat je zag.
| M-Rose: | Dinsdag, juni 06, 2023 15:43 |
| nieuwe ist allez tot kijks |
|
| M-Rose: | Dinsdag, juni 06, 2023 15:42 |
| daar was ik thuis ja wa'k je ng wilde zeggen M= né een nieeuwe Lycosa eb ik ni klasse poëzie da |
|
| september: | Maandag, mei 29, 2023 11:22 |
| Het geeft een mooi dromerig en toch heel aanwezig gevoel dit mooi gedicht. Alsof het toveren met tijd is en dan die uitlichtende momenten van vinden.. | |
| stampertje het rukkonijn: | Maandag, mei 29, 2023 10:54 |
| ik zoek met je mee, in je gedicht vond je al veel. Top gedicht. |
|
| Auteur: marchiano di noche | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 mei 2023 | ||
| Thema's: | ||