Manneke toch, ik ben uw vader zei ie, met licht smalend gezicht als rots gebrand, zet ie menig angsten aan de kant. Want ie kan zorgen doen verdwijnen, uitkomsten bepaald, als waters naar wijnen.
 
Kijkt es naar boven jongetje, zegt ie, geniet eens van de sterren, al van broeksaf kan geen geluk natuur versperren. Als kerstman klein, schenkt ie verhalen als toen thuis aan t water simpel fijn.
 
Wandelend gebundel vol filosofie en weten, ‘t referentiepunt voor velen, waardoor menig broeder zelfs gaat zweten. Ook al haalt ie ‘t van het web, hoofd hart gevuld met netwerk, genealogisch correct of nimmer nep.
 
Turend in de verte van op den berg, als vaders droom, trots respect door been en merg. Geschonken liefde als drupke wijn, aan tafel viert ie ’t leven, met ieder teug dat zegen en mantel der smarten kan zijn. 
 
Witten alba was z’n naam, her en der gekend, van leger tot techgigant, afdruk ‘t zwaard diep in ‘t cement. Menig slag gevochten, menig strijd gestreden, ridder moraal tot strijder voor d’armen, blakend trots hart met al die van ’t verleden. 
 
Maar vader toch, keek ie bewonderend, ik ben je zoon. Geen dag des vaders voorbij zonder trots op ’t geërfde gedragen als kroon. Geen dag vergeten, met knipoog of die kleine cent, de kleine dingen die ’t ons doen, van grote, lieve koning tot kleine president.