Het beschadigde masker
Het masker wat ik heb opgezet
Dat is al een jaar of 15 oud
Hij word als mijn ware aard gezien
Als mijn persoonlijkheid beschouwd
Nu het masker scheurtjes krijgt
Hij aan vervanging toe is
Laat ik hem soms een beetje hangen
Tot een ieder zijn ergernis
Het stukje ‘ik’ wat naar voren komt
Wordt niet door andere erkent
Niet door mijn moeder, niet door mijn zussen
Mijn echte ‘ik’ is voor hen een mankement
Het laten hangen van mijn masker
En het laten zien van mijn echte gevoel
Het lijkt hen niet te boeien
Ze willen niet zien wat ik bedoel
Dan maar met woorden communiceren
´Mam het gaat niet goed, zei ik toen
Ze is alleen maar bezig met zichzelf
Het lijkt haar allemaal niets te doen
Ik kan niet op haar bouwen
Maar moet er wel staan voor haar
Het voelt alsof ik op niemand kan vertrouwen
Zo niet belangrijk, haast onzichtbaar
Zij is de persoon zoals zij is
Dus mijn masker wordt weer gerepareerd
Als ik met haar wil leven moet ik mij aanpassen
Dat is iets wat ik in mijn leven wel heb geleerd.
| Aquarel: | Dinsdag, juni 13, 2023 12:08 |
| Om.een weg te vinden waarbij je jezelf kunt zijn, ook bij familie, is tijd nodig, zij kennen jou vooral met masker, en dat bevalt ze misschien wel prima, maar het kost jou zoveel ik, zoveel zelf... Mijn familie heeft uiteindelijk toch geleerd mijn grenzen te accepteren, terwijl ik geleerd heb hoe ik die grenzen bij hun over kan brengen, zonder dat zij mij echt hoeven te begrijpen... Een moeilijke weg, en steeds wanneer ze de echte jou afwijzen kwetst dat, zo voelde ik dat in ieder geval... Ik wens je sterkte en wijsheid, en vooral zelfrespect toe. Liefs, Aquarel | |
| Compostje: | Dinsdag, juni 13, 2023 07:42 |
| Pakkend gedicht louca | |
| Auteur: louca | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 juni 2023 | ||
| Thema's: | ||