ergens tussen
een schaduwgloed
van de nacht en van droom
vederzacht het beeld
laten ontstaan
hagelwitte schelpen
gehavend in de stormen
gepoleist door de golven
en als open bloeiende cocoonen
door kieren van zonlicht
even breekbaar tot vleugels
getekend op zand
verbonden
aanraken
emotie zijn
geborgen
en dan dieper
ervaren
wat onze harten voedt
deze wegen herlijnen
door woorden
voelbaar maken
en leven op de vloed
vlinders tekenen
doorheen een glimp van de tijd
dwalend zoals
de zee in kleuren
bloeit van steeds
veranderende seizoenen
het onhoorbare
leren herkennen
het schuilen
het stil verdwijnen
over een tijdloze zwerven
heel even te ontraadselen
en zien het is
er toch door alles terug
aanwezig te voelen
die wereld
in een zachte deining
van liefde
langzaam binnen komen
door elkaars nabijheid
ontwaken
want wat is het leven meer
dan een ongeoefende dans
van onze emoties
om telkens opnieuw
te samen verder reizen
Ineke Dijkhuis: | Zondag, juni 18, 2023 02:57 |
'een ongeoefende dans van onze emoties...' Mooi verwoord! |
|
Anneke Bakker: | Zaterdag, juni 17, 2023 20:16 |
Op deinende golven dansen jouw woorden, onhoorbaar, stil zoals het emoties betaamd. Zo zou ik tijdloos willen zwerven of reizen om dit leven te ontraadselen de emoties de baas te worden, Zachte woorden helpen daarbij. Heel mooi gedicht M-Rose en graag gelezen. Lieve groet Anneke |
|
Aquarel: | Zaterdag, juni 17, 2023 16:43 |
Tja, wat is het leven meer dan een knipoog in de eeuwigheid, meer dan een prachtige vluchtige vlinder, een dans van emoties... graag even meegereisd in dit heerlijke gedicht. Liefs, Aquarel |
|
Auteur: M-Rose | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 17 juni 2023 | ||
Thema's: |