Een godvergeten sonnet
Wat kan nu nog gezegd worden dat nog gezegd dient te zijn?
Want woorden heb ik, maar geen mond om te verspreken.
En honger had ik, maar geen brood met u te breken.
En dorst ben ik geworden voor u, het water en de wijn.
Ben ik dan niet langer die warme zomerdag aan de Rijn?
Er was toch een moment waarin u mij verstrooide langs uw windstreken?
Ben ik de strohalm geworden, om in uw zon te verbleken?
Een voorzichtig vragen, trillend in uw maneschijn?
Sta op, Lazarus, en aanschouw uw aardse paradijzen!
Sta op, en ontdoe u van de klei die aan uw dagen kleeft!
Sta op, en word het licht waarin ik mezelf zie herrijzen!
Sta op, en word de schaduw die mijn stem teruggeeft!
Want als alle mensen godvergeten zijn in de dood,
Dan vraag ik mij niet langer af of ik ooit zelf heb geleefd.
| Hans Winter: | Zaterdag, juli 01, 2023 21:49 |
| na de dood begint het ongesteld vertellend verinnerlijken, stof voor de geest gehaald en vertaald naar verder leven geven, bewogen zelfs gebaand als de wind die door de bomen gaand wuiven en suizen huist, luister loot ontboden genoot. groetje, hans |
|
| stampertje het rukkonijn: | Dinsdag, juni 27, 2023 18:17 |
| sterk | |
| september: | Dinsdag, juni 27, 2023 09:13 |
| Een gedicht om na lezen een tijd te zwijgen. Mooi. | |
| Aquarel: | Maandag, juni 26, 2023 22:44 |
| Veel mensen geloven in God en Jezus, ikzelf geloof dat niemand godvergeten is, want ik leef liefde, ik geloof dat leven daar ontstaat, uit liefde. Daarom zal mijn vader mij herkennen, Hij heeft mij toch geschapen... Hij zal mij omarmen zoals al Zijn kinderen, ook diegene die mijn geloof niet deelt. Hij zal toch zijn eigen kind niet vergeten? Jouw gedicht raakte me, vandaar mijn wat lange reactie... Liefs, Aquarel |
|
